توی واقعیت های زندگی دلتنگ میشی.همه ی امیدوآرزوت اینه که زودتر برسی به دانشکده.بری تو حیاط یه گوشه بشینی و منتظر بشی تا بیاد.تا خندش رو ببینی.از ضعف بیزارم.یعنی ضعیف شدم؟خودم هم نمی دونم.وقتی می ری سر کلاس همیشه نزدیک اون یه صندلی خالی هست.ولی باز هم نمی تونی ببینیش.از این خجالت بدم میاد.از این کم رویی.گاهی فکر می کنم کاش منم پررو بودم.وقتی میای تو کلاس یک صدم ثانیه که نگاهت به نگاهش می افته می بینی داره نگات می کنه.همون موقع هم داد می زنی تو دلت پس چرا نمیای جلو؟از این لجت می گیره که تازه به مذکر جماعت هم نرسیدی که انقدر ناشی ای!اما .....چرا فکر می کنم بردیا از یه جنس دیگس؟بارها و بارها خواستم بهش سلام کنم یا حتی خداحافظی ولی صدام توی گلوم خشک شد.کلاسات هم که تموم میشه انگار دنیا داره خراب میشه.و از همه بدتر هم اینه که تو رویاهات هم میبینیش.دیشب چندبار از خواب بیدار شدم.ولی دوباره چشمام رو بستم بلکه دوباره ببینمش.خدا چقدر آرزوهای آدم رو توی خوابهاش زود برآورده می کنه.توی خواب قصه ها همیشه پاک و شفافن.بکرودست نخورده.میگن نمیشه به زور از خدا چیزی رو گرفت.از مادرم خواستم دعا کنه.مثل بچه ها شدم......می ترسم.از تموم شدن ترم می ترسم.از روزی که مجبور باشم با احساساتم کنار بیام.بزدل شدم.به خودم قول دادم تا جایی که میشه انرژی منفی نفرستم.شاید واقعا صبر مشکل گشا باشه.....برام دعا کنید.